आयोदधौम्य निर्मलमणि अधिकारीकृत उपन्यास "शहरमा …" को दोस्रो किस्ता

(आयोदधौम्य निर्मलमणि अधिकारीकृत उपन्यास "शहरमा …" को दोस्रो किस्ता । यस उपन्यसको पहिलो किस्ता यसै ब्लगमा Thursday, August 20, 2009 मा पोस्ट गरिएको थियो : http://maharshidhaumya.blogspot.com/2009/08/blog-post_20.html )
नहुँदा-नहुँदै र नगर्दा-नगर्दै पनि पक्कै भएको र पक्कै गरेको भनिनेखालका घटनाहरुका बारेमा तिमीले पनि सुन्यौ कि सुनिनौ कुन्नि तर कहिल्यै मप्रतिको भावना तिम्रो आँखामा परिवर्तन भएको चािहं मैले पाइनँ । कुनै दिन तिमीले मप्रति गुनासो गरेकी थिइनौ । बरु म क्याम्पस नपुगेको बेला मेरो खोजमा आएकी तिमीलाई स्वागत गर्ने मौका मेरो कोठाले पाएको थियो । कोठाको लथालिङ्ग वातावरणलाई चट्ट मिलाएर मतिर हेरेर हाँस्दा म अर्कै लोकको यात्री भइरहेको हुन्थें ।
म आफैं छक्क थिएँ कुनै लिखत थिएन- न तिम्रोतर्फबाट न त मेरोबाट नै- जसमा कि हाम्रो भावनालाई मूर्तता दिइएको होस् । तैपनि प्रत्येक दिनका चिठीहरुले फाइल नै भरिएको बयान सुन्न पाउँदा मनमनै हाँस्थें म मान्छेहरु झुटा कुराहरु सिर्जना गर्न कति आतुर छन् त । मिथ्या कुराहरु लिएर कानेखुसी गर्दै रहेको थाहा भएपछि कता-कता मनमा सूर् याइँ नभरिएको त कहाँ हो र । खै के भनूँ म असफलै रहें मनका कुरालाई वाणीमा व्यक्त्याउन । यत्तिकैमा हाम्रो परीक्षा हाम्रै सामुन्ने ङिच्च दाँत ङिच्याउँदै आयो ।
पहिलो वर्षको परीक्षा सकिएकै दिनमा म घर जान भनेर बस चढेको थिएँ । तिमीले शुभयात्राको कामना र छिट्टै फर्कने आशा सहित बिदा गरेकी थियौ । बसले हुइँकिदै दुई-चारओटा मोडहरु काटिसके पनि झ्यालबाट मुन्टो छिराएर म पछाडि फर्किरहेकै थिएँ कतै अझै तिम्रा हातहरु मेरो बिदाइका लागि हल्लिइरहेकै छन् कि भनेर ।
घरमा प्रत्येक दिन र प्रत्येक रात म कल्पनामा डुबिरहेकै हुन्थें । एक दिन निरजले पक्डिइहाल्यो । दश वर्ष सँगै पढेको साथीको मनभित्र नियाल्दै उसले सोध्यो मलाई । निरजलाई सबै कुरा खुलस्त भनिदिएँ मैले । उसले त्यही गर् यो जो कि साथीहरुले गर्ने गर्छन् । जुनिसँग मेरो घनिष्टता जतिसुकै निकट भएतापनि मुखै फोरेर ुआई लभ् यूु नभनेसम्म र उनले पनि स्पष्टतः स्वीकार नगरेसम्म माया-पिरती पक्का नहुने हुनाले तत्काल जुनिलाई भेट्न सल्लाह दियो उसले । निरजको सल्लाह मानेर दरिलो पाइला टेक्दै फेरि शहरतिर फर्कें म ।
एक महिना बिताएर फर्कदा शहरमा परिवर्तन भइसकेछ । म बस्ने टोलमा नयाँ चारओटा पसलहरु खुलेछन् तीनओटा घरका जगहरु बसालिएछन् र घरै अगाडिको फोहोर फाल्ने भाँडो भरिएर मानिसहरुले फोहोर बाहिरै फाल्न शुरु गरिसकेछन् । नगरपालिकाले कााजीहाउसमा थुनेका गाईवस्तु फेरि सडकमा िहंड्न थालेको पनि देखें मैले । अझ धेरै कुरा पो थिए कि म हतारिएको थिएँ । शहरमा अरु थोक मात्र कहाँ हो र तिम्रो घर पनि रङ्ग-रोगन फेर्दै रहेछ । सबै कुरा सामान्य सोच्दै म सरासर तिम्रो सामुन्ने उभिएँ ।
ूम आज तिमीलाई एउटा महत्वपूर्ण कुरा भन्न चाहन्छु जुनि ।ू केही क्षणको भलाकुसारी पछि मैले भावुक हुँदै भनेको थिएँ ।
ूपर्ख पर्ख । तिम्रो भन्दा इम्पोर्टेन्ट् कुरा म भन्दैछु ।ू तिमीले भनेकी थियौ ।
मेरो छाती ढक्क भयो । मन कौतूहलताले भरियो । कतै तिमी पनि …। । म रोमािाचत भएँ । अनि पहिले आफैले मुख फोर्ने निधोका साथ बोलें- ूपहिले मेरो पालोू ।
कम थिइनौ तिमी पनि । हामी दुवै बालसुलभ जिद्दी पो गर्दै थियौं । अन्तिममा सहमति भयो चिट्ठा थुत्ने । चिट्ठा थुत्दा पहिलो पालो तिम्रो परेको थियो । एकै छिन अघि सम्म चहकिएकी तिमी अचानक गम्भीर देखिएकी थियौ ।
मैले प्रष्टै देखें तिम्रो हात सिरानी मुनि गयो र निस्कँदा एउटा गुलाफी खाम थियो । म कसरी बयान गरुँ त्यो क्षण कि कति खुशी थिएँ । आफूले खुलस्त भन्न नसकेपछि यो बाटो अपनाएकी थियौ तिमीले । तिम्रो गम्भीर र लजाएको नजरमा हेर्दा आफ्नै प्रतिछाया देख्दा आनन्दित भएर स्वीकार गर्न पुगें तिम्रो उपहार ।
उफ् पीडादायक भए ती क्षणहरु । मेरो हृदयको रमझम सब गायब भएर गयो । मुटुमाथि रेतिले रेटिरहेको अनुभव गरें । मेरा हातहरु त्यसको भार थाम्न असमर्थ र फ्यात्त भूइँमा खस्यो- तिम्रो बिहेको कार्ड ।
कता रिङ्गटा लागेको अनुभव गरेको थिएँ मैले । आँखा अगाडि तोरी-फूल देखें र पछि सम्हालिए पछि पो थाहा भयो- ओठ आँसूले भिजेर जिब्रोले नुनिलो अनुभव गरेको रहेछ । सपनामा पनि नचिताएको कुरा यो जुनिमा तिमी अर्कैकी जुनि बन्दै रहिछ्यौ । हृदयको पर्खाल भत्काएर कुनै बबण्डरले झैं मेरो तासको महल भताभूंग पारेकी थियौ तिमीले । जति विह्वल म थिएँ अझ बढी छक्क तिमी थियौ । िकंकर्तव्यविमूढ भएर तिमी ट्वाल्ट्वाल्ती हेर्दै थियौ र सजल आँखाहरु सोध्दै थिए ूकिन के भयो ू
मसँग कुनै शब्दहरु थिएनन् । हठात् उठेर आँसू पुछेर निस्कें । सधै झैं तिम्री आमालाई पनि भेटिनँ मैले । तिम्रो बोलाइले रोकिएनन् पाइलाहरु । रोकिइन तिमीले अनुनय गर्दा पनि र कोठातर्फ हान्निएँ । निरस

जर्जर र बेस्वाद भए सारा कुराहरु । मरुस्थलको बीचमा काकाकुल झैं तड्पन लाग्यो हृदय । क्याम्पस त के कोठा बाहिरै निस्कन सकिनँ म । स्वाभाविक थियो दुब्लाउन थालें र ज्वरो आएर र टाउको चड्केर हैरान पार्न लाग्यो । रातहरु छर्लङ्ग बित्न थाले ओल्टो-कोल्टो फेर्दा-फेर्दै । शहरमा एक्लो यात्री थिएँ म जसको कुनै साध्य थिएन र साधन पनि ।
आखिर त्यो दिन आएरै छाड्यो । परमेश्वरसँग कति प्रार्थना गरें मैले तर उनले समयलाई रोक्नै मानेनन् । आफ्नो खुशीको हत्या भएको त्यस समारोहलाई झल्झल्ती सम्झेर तिम्रो बिहेको निम्तो कार्डले थिचिएर अद्र्धमुच्र्छित भएर लडिरहें म । कसैले वास्ता गरेन मलाई । कोइलीले समेत सोधेन मलाई "को हौ" भनेर ।